Rome, San Marino, Gradara, Faranghe!

De lente is hier in alle kleuren aan het uitbarsten en na zonneschijn volgt zonneschijn lijkt het aangepaste gezegde te moeten worden. We hebben een todolijst met hoofdletters, want april nadert en dan moeten we spik-en-span zijn om onze gasten te ontvangen. Het klussen wisselen we af met uitstapjes want de boog kan niet altijd gespannen zijn; Wij zijn meer van half half gespannen, als het even kan.

Dus hop, naar Rome. Michel had een nieuw paspoort nodig en daarvoor kun je naar de Nederlandse ambassade in Rome of Milaan. Hij was er nog nooit toe gekomen om iets van de oudheden in Rome te bekijken Is dat net zo raar als een Hagenees die nooit in Madurodam is geweest? Met de trein naar Rome en met moeite wennend aan het stadsgewoel zijn we door het rustige park van Villa Borghese naar het consulaat gewandeld. Michel zijn vingerafdrukken zijn nu ook in de Nederlandse database opgenomen. Dat moet jullie een veilig gevoel geven!
Het werd tijd voor een beetje cultuur. Via het Vaticaan (nog zonder “die blumen”) naar het Pantheon gewandeld. Even de Trevifontein annex zwembad meegepikt en dan naar het Colloseum. Vanaf dat moment was er officieel sprake van platvoeten en met de trein naar huis. Over 3 jaar is Mieke aan een nieuw paspoort toe en dan moet er ook nog wat te bezichtigen zijn tenslotte.

Rob onze grote voorjaarshulp was inmiddels gearriveerd en die mag ook wel eens iets van de omgeving zien. We hebben een bezoek aan Ikea gecombineerd met: Uitstap twee, een bezoek aan de oude binnenstad van Ancona. Door de oude stadspoort van Pia, via een rondgang door het oude lazaret een achthoekig gebouw ligt in het water, doorgelopen naar het hoogste punt van de stad. de basiliek met (!!!) een restaurantje met terras en uitzicht over de oude stad en op de triomfboog van Trajanus bij de haven. Met een koud biertje in de hand is het goed napraten over de warme tocht naar boven. Mieke wilde nog naar de middeleeuwse begraafplaats Ibrei, want Ancona kende nog tot in de 18^e eeuw een joods getto. Maar de heren waren ff klaar met de bezienswaardigheden van Ancona.

Nee, dan uitstap 3 een bezoek aan San Marino. Deze stadstaat ligt tenslotte op de grens van Le Marche en is een uitstapje die we alleen daarom al moeten kennen. San Marino staat volgens ons niet voor niks op de werelderfgoed lijst. Deze huisvesting zijn ze in de 10e eeuw gaan bouwen en staat op een steile rotspartij met uitkijktorens die je kan beklimmen. Je kijkt zover over het land tot aan de zee. Dit verklaart waarom de Marinesi zich vrij hebben weten te houden van indringers. Een bezoek kunnen we je aan raden hoewel we niet zeker weten of je er in augustus ook nog kunt bewegen. Het ligt tenslotte niet ver van Rimini. Op de terugweg hebben we uno borgho piu belli mee gepakt, Gradara. Een schitterend gelegen dorpje, waar Lucrezia Borgia in haar jonge jaren heeft gewoond. Nu met angstvallig veel parkeerplaatsen voor touringcars, gelukkig allemaal leeg maar… Gradara heeft een zeer goed geconserveerde burcht, die altijd open is behalve op maandagmiddag. Je begrijpt het al, wij kennen alleen de buitenkant van dit schijnbaar mooie castello.

En nu geen tijd meer voor vakantietrips, want we moeten de eindsprint halen naar de opening van het seizoen. Gebruikelijk komt onze voorjaarshulp in februari en dat is uitwonen en koulijden. Rob kwam dit keer een maandje later en werd beloond voor zijn inzet met een prachtig voorjaarsweertje. Dus hebben we hem alleen nog maar uit kunnen wonen: Eerst het terrein ontdaan van de neerslagbomen (zie vorige weblog), het traditiegetrouw toegangsweg-schoonvegen en daarna kwam Mieke’s wens aan de beurt: het uitroeien van de massaal aanwezige klimop in de bomen rond de camping. Die klimop was nogal uitzicht belemmerend bezig. Het had een jaar of 50 zijn gang kunnen gaan en dan kom je niet weg met een snoeischaar maar moet er een serieuse kettingzaag aan te pas komen. Daarbovenop hielp het hellingspercentage erg mee aan de ontwikkeling van spierpijn. Nu de klimop nog laten verdorren en verdwijnen. Het lijkt dat we heel veel uitzicht hebben teruggewonnen.

We kunnen onze gasten bijna welkom heten, nog een paar klusjes!

sneeuw en sneeuw en sneeuwruimen

Nee, we zeggen nóg eens wat. “Een beetje neerslag kan geen kwaad en dat het sneeuwt, is goed voor het land” schreven we verleden maand. Een tikkeltje naïef, hebben we het hierdoor over ons afgeroepen? Het bleef twee weken sneeuwen en dat heeft zeker anderhalve meter sneeuw opgeleverd. Het verslag van wat we de afgelopen maand hebben gedaan, is daarom een tikkeltje kort. We hebben ons redelijk bijgelezen - ebook is echt fantastisch – en kennis genomen van de laatste films. Veel tijd ging zitten in praktische zaken, zoals een pad graven naar het haardhout, ons dagelijks een weg banen naar het varkenshok en kippenhok om GFTa en de Tokkies te eten geven. En boodschappen doen. Ach, het lijken allemaal redelijk eenvoudige taken, maar als je tot over je heupen in de sneeuw zakt, wordt het andere koek. Alles lopend, want door sneeuwduinen van 2 meter hoog komt ook de Landrover niet. Toen we na 5 uur lopen thuiskwamen van het boodschappen doen in Matelica (we hoopten daar sneeuwkettingen te scoren) vonden we dat het ook voor een mens eigenlijk geen doen was. Toen de weg weer vrij was zijn we een dagje gaan skiën in de zon. Een mooie afsluiting van de winter. Een hele winter samengeperst in 2 weken met sneeuw, nachtvorst, sneeuw, kou en hadden we al gezegd sneeuw?

Maar genoeg gejammerd, want daarna sloeg het weer gigantisch om. In 2 dagen van temperaturen onder de nul naar 20 graden plus. Wat een verademing. Daar werd serieus werk gemaakt van de dooi. Na een weekje waren de wegen weer schoon en zag je alleen her en der nog enorme sneeuwhopen liggen ter herinnering. In Esanatoglia is de opgehoopte sneeuw zelfs weggehaald met vrachtwagens om wateroverlast te voorkomen. Het mooie weer heeft wel een minpuntje: het is afgelopen met ons luie leven, want er kan weer geklust worden.

Men zegt dat je hier alles moet bouwen berekend op een meter sneeuw. Dat hebben wij duidelijk niet serieus genoeg genomen. Kennen jullie het afdakje boven de afwasbakken op de camping? Die faciliteit was tijdelijk komen te vervallen. Nu hoeven onze gasten deze zomer zich geen zorgen te maken, want Michel heeft de boel reeds hersteld. Verder was het terrein voorzien van slagbomen, meer precies, neerslag-bomen. Het bos is een beetje uitgedund, want er waren nogal wat takken en bomen - gegroeid zonder rekening te houden met de draagkracht van meters sneeuw – afgeknapt onder het gewicht. We hebben weer een hoop eigen stookhout voor volgend jaar. De moestuin is onder de sneeuw vandaan gekomen en we konden zowaar een aantal brocollietjes eten. (Lekker met gerookte zalm en pasta). De artisjokken zijn platgedrukt en de meeste kolen waren al door het stekelvarken genoten. Hopelijk krijgen we een vruchtbare lente. Mieke heeft de fruitbomen gesnoeid en we zien de buren om ons heen de druivensnoei nog afronden en de moestuinen prepareren. FF googlen wat er nu de grond in kan.

Op de skies in Le Marche

Behalve een nietszeggend sneeuwbuitje ergens in december hebben we hier genoten van een lange nazomer die overging in een zacht voorjaar. Droog, zonnig en relatief warm. De fruitbomen stonden op uitlopen en de vogeltjes waren aan het flirten. En toen werd het februari, de meest beruchte wintermaand in Italië. Op een ochtend werden we wakker met een laag sneeuw van 20 centimeter en daar viel in de loop van de week nog eens 1,50 meter bij, ons nieuwe record. De sneeuwschuiver is zinloos langs geweest, de weg ligt al weer dicht. We zijn dus officieel ingesneeuwd en kunnen niet van huis! Dit is het ultimo cocoonen.

Nou is neerslag niks verkeerd en dat het in de vorm van sneeuw valt, is zelfs fortuinlijk. De aarde is door gebrek aan regen stofdroog. De bergbeken staan leeg, en de stand van het water in de stuwmeren is kritisch. Daar moet toch ons drinkwater vandaan komen. Maar als straks de sneeuw langzaam smelt kan het goed opgenomen worden door de aarde, dat verminderd het risico van aardverschuivingen en de rivieren en beken zullen zich vullen. Je begrijpt, met de plaatselijke boeren zijn we in een soort van feeststemming. We zagen ons deze zomer het zwembad al bijvullen met flessen mineraalwater.

Tot zover de vooruitzichten, nu een terugblik. In januari landde Harry op vliegveld Ancona om de Espace op te halen. Om nou het nuttige met het aangename te verenigen knoopte hij er een korte vakantie aan vast. Harry komt in het hoogseizoen normaal niet verder het land af dan tot de plaatselijke supermarkt. Aan die belevenis konden we makkelijk iets nieuws toevoegen, dus hup op excursie! Een wandeling naar de kerk van Eustachius uit de 12 eeuw. Dat is een kerk half in de grot half aangebouwd, aan de doorgaande weg (in die tijd dan) tussen San Severino en Camerino. We hebben een flinke wandeltocht rond Faranghe! gemaakt en hebben de Rocca en de presepe van Esanatoglia bezichtigd. Binnenkort vinden jullie die wandel- annex mountainbikeroutes op GPSies, want samen met Venanzo gaan we oude paden in kaart brengen met zijn Panda 4x4. Venanzo kent ze allemaal vanwege zijn 60 jaar ervaring met asperges- en paddestoelen-zoektochten.

Met Har hebben we ook het plaatselijke skigebied verkend. Daar was het, door het eerder genoemde mooie weer, goed wandelen en uitgesloten om je op ski’s voort te bewegen alhoewel we wel naar boven mochten met de skilift. Dat skiën hebben we 3 weken later nog echt kunnen testen, na 6 jaar weer op de latten. Het viel toch mee, het is net fietsen, je verleert het niet. We hadden natuurlijk veel meer leuke dingen willen doen met Harry, maar de dakpannen moesten ook nog recht. Dat is een traditie geworden, omdat Har een van de weinige in onze vriendenkring is zonder hoogtevrees en doordat vandalistisch gevogelte de pannen telkens opwippen op zoek naar insecten. Jammer genoeg zijn ze te besuikert om de pannen zelf terug te leggen, gelukkig hebben wij Harry. Na een kort weekje en een extra check van de auto heeft hij de terugreis aanvaard. De reis liep voorspoedig totdat hij in de Alpen 5 uur file beleefde. Dit bleek de voorbode van sneeuwval die in de dagen daarna Oostenrijk onbegaanbaar zou maken. Het viel niet mee maar wij kunnen je melden dat Harry veilig in NL is teruggekeerd met de bestelde lekkernijen en wijntjes voor vrienden en gasten.

Op 17 Januari viert men hier San Antonio Abate, tenminste op de dichtstbijzijnde zondag, want Antonio is niet heilig genoeg voor een eigen vrije dag. Antonio Abate is de beschermheilige van de dieren en dierenliefhebbers van Esanatoglia komen massaal met hun dieren naar de kerk om die te laten zegenen door de pastoor. Veel honden, sporadische een paard en een enkele geit die zich wonderlijk genoeg aan een touwtje liet meevoeren. Onze kippen hadden geen tijd, de katten vonden het bijgeloof en GFTa is niet te handhaven aan een touwtje. Dus we zijn met z’n tweeën naar deze happening getogen.

Een situatie die al een tijd bestaat en die je dan ineens hélémaal zat bent. Herken je dit? Onze klassieke Italiaanse driewieler, heeft al meer dan een jaar last van een kapotte startmotor. Niet zo’n bezwaar, een klein duwtje en de motor loopt. Althans in de zomer. In de winter moet je buiten het duwen ook de koppeling, de choke en de gashendel bedienen. Mieke wilde niet langer meer duwen. De plaatselijke Piaggio dealer heeft een gereviseerd exemplaar geleverd, Michel heeft zich even boos gemaakt. Nu beschikt onze Ape weer over een startmotor. Het sleutelen aan de Ape heeft een makkelijke kant. Je hoeft niet over een brug te beschikken of op de koude grond er onder te liggen. Nee, leg - met liefde! - de Ape op de zijkant en je kan overal bij. Wel even opletten aan welke kant de vuldop van de benzine zit, deze hoort boven.

Een Italiaanse november en passende recepten

November betekent af en toe een stralende dag met hartverwarmende 23 graden maar ook veel ochtenden wakker worden in een dichte mist waar de bergen, de heuvels en vallei in verdwijnen. Je voelt je dan Remy, alleen op de wereld. Heerlijk. Faranghe! is dus officieel gesloten, maar wees gerust, 1 april gaan we gewoon weer voor u open, voor ons 4e seizoen.

A vacanza, denk je dan. En ja en neen. Hoewel we ons regelmatig een dagje vrijaf permitteren moet er voor de winter nog een paar buiten-dingen worden gedaan. Roberto had aangeboden om met zijn Kubota (Bep heeft daardoor een bijzonder goed humeur, meer duidelijkheid daarover klik op "een bep in ons leven" ) de gaten voor onze nieuwe bomen te graven. Dat moet je lekker diep doen want dan zitten de tere wortels fris in de losse grond. Het is op dit moment een tikkie pericoloso op het kampeerveld, we hebben kuilen waar je compleet in kan verdwijnen. Ook werd ons aangeraden om mest in de kuilen te mikken. Daar wij écht wel willen leren, blijkt hieruit: a. zijn we niet naar het tuincentrum gereden om zakken meststof te kopen. Want b. in onze buurt is er genoeg koeienpoep en men komt er graag een kuub of 3 van brengen. En dit is echt voor gevorderden: c. Dit mag geen verse poep zijn, want die is veel te scherp. Wij werden verwend met letame van 2 jaar oud. En d. gerijpt op eikenhout hoeft ook weer niet. Bij een kweker in de buurt van Pedaso hebben we 22 bomen besteld en die worden half december gebracht, als al het blad eraf is. We krijgen wilde en tamme kastanjes, zodat we serieus mee kunnen doen met het poffen op Sint Maarten. Verder komen de Noorse Esdoorn en de Veldesdoorn. Die laatste schijnt ook inheems te zijn in het Nederlandse landschap, dus da’s toch een beetje behoud van eigen-taal-en-cultuur. En een Winterlinde, je weet wel die leilinde die spoken weg moet houden bij boerderijen. Bij ons mag dat ook, maar is die vooral om schaduw te werpen op onze geliefde kampeerders. Verder maken we een laantje met fruitbomen en plukken we straks peren, appels, pruimen, abrikozen, granaatappels, kakis en mispels, perziken en Nashis. En die laatste is dan weer inheems in Japan.

We zijn vrijwel klaar met de omheining van het veld dat GFT (het varken) gaat delen met de kippen. Waarschijnlijk zijn ze hier niet zo gewend om dit ruim bemeten te doen want de buurman Claudio informeerde al wanneer de paarden kwamen. Het afgebakende terrein is wat opgeschoond en van een toegang voorzien, zodat Bep er ook kan komen. Nadeel daarvan is dat de grond kaal is en na een klein buitje in een skibaan veranderd. Naar beneden gaat nog wel, soms op je achterwerk, maar naar boven is zogoed als ondoenlijk. Gelukkig hebben we nog wat steigerplaten, zodat we deze winter ook elke ochtend de kipjes zullen bevrijden uit hun hok en hun (hen?) van de eieren kunnen beroven.

Op de wat druilerige dagen zijn we aan de strandstoelen begonnen. En de eerste is af. De scharnieren en verbindingen waren vastgeklonken, dus die zijn eraf geslepen en vervangen door mooie glimmende slotschroeven. Michel is erg te spreken over de kwaliteit van het gebruikte hout, er zijn nergens rotte plekken.
Mieke is ook heel blij maar dan met de kwaliteit van de culturele cursussen voor 2011. Je vindt het informatiebulletin hiero.

Ja ja, druk druk, maar wat nou op zo’n vrije dag? Op wijntoer met onze vriend Pamuk! Hij financiert zijn reis naar Italie met dozen wijn die hij in Duitsland verpatst. Hij heeft er veel kijk op en kent leuke adresjes. Enne, we mochten meeliften op zijn kwantum korting en die is niet onaanzienlijk. Gezellig, een dagje op stap door de halve Marche en weer wat smakelijke wijntjes voor op de kaart rijker. Berichten wij eerder al over de bijzondere Lacrima, we hebben er nu een die op hout is gerijpt (die dan weer wel) en wij menen dan viooltjes, tannine en een vleugje eikenhout te proeven, maar een sommelier zal dat vast heel anders omschrijven. Pamuk is iemand met een neus voor zaken, die in de Eurospin (een soort Aldi) een wijn op basis van de Sagrantino druif herkent met een drukfout in het etiket. Die flessen gingen weg voor een fractie van de prijs die je er normaal voor betaald. Na zijn telefoontje heeft het nog lang naar rubber geroken op onze toegangsweg.

Ja en op andere vrije dagen zetten we ons aan het oerhollands recept van de fricadel (nee de frikandel is van Beckers en van een veel minder kaliber) met gehakt, room en kruiden en gekookt in een bouillonnetje en dan nog kort in hete olie gebakken. Natuurlijk afgemaakt met een gesnipperd uitje, ketchup en mayonaise. En nee, je mist het plastic bakje niet. Voor jou hebben we een lekker recept voor Bicerin. die je doet verlangen naar ons mooie Italië en bestand is tegen guur weer.


bicerin recept op website van faranghe

Dag lieve gasten, en bedankt lieve buren!

Nu naar verwachting  de laatste kampeerders zijn vertrokken en we onze aandacht nog slechts op de gasten van de appartementen hoeven te richten, is er ruimte voor andere taken. Zo gaat het toeristenseizoen langzaam over in het klusseizoen. En verruilen we de campingslippers voor werkschoenen en de campingsmoking weer voor de overall.  De klussenlijst neemt al weer behoorlijke vormen aan. We zullen je niet met alle details vermoeien maar de grootste klus is het verbouwplan van de douches. De bestaande douches worden gedemonteerd en de boilers naar buiten verplaatst en wel zo dat er in rustige tijden met 1 boiler 2 units bediend kunnen worden zodat er geen 600 liter water op temperatuur hoeft te worden gehouden als er bijvoorbeeld slechts 4 gasten zijn. In de vrijgekomen ruimte komen de douches met ieder een eigen kleine kleedruimte. Ook voor dit werk moet je in italie een vergunning hebben met sanitaire goedkeuring dus we mogen nog niet van start, maar we hopen het deze winter te realiseren.
Verder moeten de originele strandstoelen worden geschuurd, uitgestukt en opnieuw gelakt worden. Vooral die genaamd Silvio heeft een facelift nodig. Tot onze vreugde zullen we binnenkort ook onze zoektocht naar bijzondere wijnen van vooral kleine wijnboeren kunnen hervatten. We zijn benieuwd wat dat gaat op leveren. Het nieuwe wijnrek in onze cantina is al gereed om met de wijntjes te pronken.

Voordat wij in de vakantiestand schieten was afkicken hard nodig. Mieke heeft de hele zomer voor vaak 20 personen staan koken, 3 keer in de week. Dat werd dan wel langzaam minder tot een man (m/v) of zes maar in een keer op 0 gezet worden, is wat al te coldturkey. Ze bedacht dus een fine stagione feestje voor iedereen die ons dit seizoen heeft bijgestaan: de verdwaalde-gasten-brengers, de helpen-met-een-klusje-buurman, de kook-juf, de navraag-op-het-stadhuis-wethouder en wil-je-nog-tomaten-buurvrouw met aanhang. Daarmee is ons record aantal mee-eters van de WK finale toch nog gesneuveld. Italiaanse vrouwen kunnen slecht stil zitten en de helpende handen schoten van alle kanten toe. Gelukkig maar.
En natuurlijk is er ook een competitie element. Je neemt wat lekkers mee! Uomini nemen meestal wat vloeibaars mee, en ach, dat verzuurt niet. En donne hadden verse tagliatelle, ragú, en - nee dat is echt niet nodig! – schalen vol met dolce meegenomen. Ietwat teleurgesteld heeft Michel - die volgens de afspraak voor het toetje zou zorgen - zijn appeltaarten in de vriezer geschoven. Het is niet bekend of er sprake was van een enig wantrouwen.

We hebben verder een tijdsbesteding gevonden in de vorm van een cursus Italiaans. De grammatica en de uitspraak kon op punten beter. We troffen een door de staat betaalde cursus voor strangieri waarmee je het recht op een verblijfsvergunning kunt behouden. Nu hebben wij als EU ingezetenen geen verblijfsvergunning nodig. Maar we pakken toch even het voordeel van gratis is gratis mee. Iedereen die zich hier komt vestigen kunnen we de cursus aanbevelen. Ook aan te bevelen is om voorafgaand aan de inschrijving alvast een goede cursus Italiaans te volgen anders kun je het inschrijfformulier van 4aviertjes onmogelijk begrijpen. Net zomin versta je anders de leraar die in vloeiend Italiaans de vragen stelt wat bij de Ghanese, Albanese, Indiase en Russische medeleerlingen tot buitengewoon glazige blikken leidt.. De meester is reuze geduldig en ervan overtuigd dat herhaling de beste remedie is: hij spreekt het gewoon nóg eens én harder uit. Om gehoorbeschadiging te voorkomen slissen wij er van tijd tot tijd een engelse vertaling door en hebben daarmee de Ghanesen en Indiërs bijgepraat. Helaas is ons Albanees wat weggezakt.

Na ervaring met de week van de poëzie en de kookworkshops willen we meer op dit terrein doen. Mieke onderzoekt de mogelijkheden en maakt afspraken met docenten. Op dit moment hebben we Liduine - docent Kunstgeschiedenis - op werkbezoek die de omgeving verkent op Renaissance en op uitingen van verering van Franciscus en andere beschermheiligen waar Italië rijk aan is. Maar denk ook aan lessen in fotografie, maken van keramieke maskers, zang en wellicht een Italiaanse-smaken workshop. Zodra iets concreet wordt, kun je natuurlijk op onze website en via onze nieuwsbrief de aankondiging vinden. Kun je daar echt niet op wachten, laat het ons gerust weten!

Dit infobulletin vertelt je over onze bijzondere cursussen in italie